(Nederlandse vertaling onderaan)

This is the first out of three months that I will be National Facilitator of Extinction Rebellion, The Netherlands (XR NL). I wrote this piece 3 weeks ago because of provocative statements made about the Holocaust by XR UK co-founder Roger Hallam during a German media interview. He drew a parallel between the Holocaust and the genocides to come to confront people with the unprecedented magnitude, urgency and deadliness of the ecological crisis we find ourselves in today. His statement was understandably met with outrage, discomfort and pain, as well as worries about the direction in which our movement is heading (this incident does not mark the first time we are reminded we are not sufficiently mindful or inclusive yet).

XR NL immediately took to Twitter to emphasize and reinforce that Roger Hallam is not an XR leader or spokesperson; That we distance ourselves from his words, and further stated that Hallam did not act or speak in accordance XR principles and values. The UK made several denouncing statements about his media performance. Since there was not a lot of resonance with Dutch media, and we did not want to create a stage for his expressions (or for the media to repeat his provocative statements), there was no further statement on the behalf of XR NL. I am aware, and fully understand, that the opinions about this approach are divided.

Roger Hallam is not formally a leader within XR. Nor am I. However, since some people’s words carry more weight than others, I am using the confusion about our non-hierarchical movement to make a statement in my role as National Facilitator. We are tempted to say that because “there are no leaders”, what Roger Hallam said is “not representative of our movement”. While I know for a fact that he is not, he is currently represented as such. As a result, we are presented with the opportunity to respond and denounce his insensitive words – that have gotten more international media attention than any previous statements by XR rebels on the climate and ecological crisis. I hope you will attach meaning to my words, if you attached meaning to his: I think we should not use other people’s suffering as a strategy to get attention for the crisis we find ourselves in today, because it is hurtful to the surviving relatives and potentially empowering the wrong crowd. Besides, there are examples enough of people currently or soon to be victimized by the climate and ecological crisis. No need to compare or speak in superlatives. However, I also write this letter to remind ourselves that there are no leaders, and that we, all of us to together, decide on how this movement operates and proceeds. I am still hopeful about an inclusive future for XR NL, but it requires an investigation as to how we address global social injustice issues. (Will we? Do I?)

 

My background in Conflict Studies and Human Rights drew me to Extinction Rebellion last summer. Having studied several genocides, including the different ways of human interaction, decisions and inaction that cause them, the scientific evidence of our ecological and climate collapse frightens me. Why? Because droughts, food scarcity and forced migration kill people and destabilize societies. I am aware of the millions of people in the global South already affected by the disregard of our nations that continuously and structurally prioritize economic growth over human- and ecological – wellbeing. This alone should suffice to act now. Climate justice equals social justice in that sense. However, there is something else that frightens me and it is closer to home. I do not per se fear for my own future – as I successfully deny this crisis will affect me any time soon. I am excellent at ignoring evidence about the persistent water rise that will flood part of the Netherlands, and, let’s not forget: I am an able-bodied white woman with a university degree. I tick many of the protective boxes. So, what do I have to fear for?

 

I fear immensely for the future of vulnerable people, for marginalized communities, for Muslims, for Jews, for people of colour, for LGBTQ+ people, for people dependent on medical support; I worry for these peoples more than I worry about others. Why? Firstly, because I doubt that our government will protect them (thus: us) when our society is destabilized by the effects of the climate and ecological crisis. Secondly, because while in trying times, some take better care of each other, there are others who become afraid to lose the little (or abundance) they have. Many take refuge in the privileges they have and look away. There will also be people who feel disempowered and will as a result try to find new ways to control their lives, their possessions, their stock, their land.

There are people who will blame people from other faiths, other ethnicities, other sexual orientations for the misery that a failing system has caused them. When political parties or organisations instigate fear and anger against marginalized communities, they will be able to mobilize their frightened following to repeat historic events of which we have all said “Never Again”. We see this happening all over the world. For my Master thesis, I wrote about the genocide against the Yezidis in Iraq, but we also see it happening with Rohingya in Myanmar and Uighurs in China. Closer to home and in my own country: We can already objectively observe that some of us are more protected by law than others. That some people’s feelings are prioritized over the hurt of others. We see this in the normalization of dehumanizing language and violence, when used against black and brown people in the Netherlands.

This is why it is not only offensive and hurtful to make a provocative statement about the Holocaust. It is, extraordinarily careless to “compare” the climate crisis to a genocide, because you are comparing one of the causes of social collapse with the possible effect of social collapse. This statement is not meant to dismiss the people currently already suffering and dying as a result of the present-day effects of the climate and ecological crisis, caused by a system that prioritizes economic growth over human life. We worry about the Guajajara in Brazilian Amazon, getting killed over the ancient forests they seek to protect from illegal loggers. We stand in solidarity with Somalian and South-Sudanese people who are losing their lives and livelihoods as a result of the drought and flooding caused by unprecedented weather events.  We stand with the Ogoni people from Nigeria who still have not been compensated for Shell’s oil spills causing their land to be infertile up until today. We also know about the absence of compensation for Ogoni families that lost their loved ones when their state killed around 1000 protestors that were demonstrating against the exploitation of Shell. Another 9 people were executed after a show trial because they were critical about their state and our Royal Dutch Shell, a true national “pride”. The battle for climate justice is about global justice.

Victimhood does not need measuring or comparing. It needs acknowledgement, understanding, empathy, truth-telling, learning, and, community-building. We need to address both the gravity of the climate and ecological crisis, past-, present- and future genocides, as well as current injustices potentially leading to (more) violence against marginalized communities. It makes no sense to compare these. Instead, we should come together in solidarity, look each other in the eye and state that we are willing to stand up for each other. That we stand in solidarity despite politicians and media strategizing to polarize us. We will not prioritize one’s survival over the other. We must build dikes of empathy and courage to hold back the floods of fear. This is what I am with XR for. To be in the company of people that despite all the bad in ourselves and all the bad that is out there: all the past, the present and the future misery, still promise each other to do more than their best to protect all beings on this planet, even if the harm that is coming will not directly affect them (yet). We are running out of time. We have to protect each other and thus, protect this planet. If we do not act now, then when? If not us, then who?

With love, rage and respect,

Anna Salden

National Facilitator XR NL

 

Nederlands:

Onze geschiedenis en onze toekomst houden ons in de gaten

Dit is de eerste van de drie maanden dat ik National Facilitator ben van Extinction Rebellion, Nederland (XR NL). Ik schreef dit stuk 3 weken geleden vanwege provocerende uitspraken van XR UK mede-oprichter Roger Hallam tijdens een Duits media-interview over de Holocaust. Hij trok een parallel tussen de Holocaust en andere naderende genocides om mensen te confronteren met de ongekende omvang, urgentie en dodelijkheid van de ecologische crisis waarin we ons vandaag bevinden. Op zijn verklaring volgde begrijpelijkerwijs verontwaardiging, ongemak en pijn, evenals zorgen over de richting waarin onze beweging vaart (dit incident markeert niet de eerste keer dat we eraan worden herinnerd dat we nog niet bewust of inclusief genoeg zijn). XR NL plaatste na het interview meteen een uitspraak op Twitter om te benadrukken dat Roger Hallam geen XR-leider of woordvoerder is; Dat we afstand nemen van zijn woorden en verder dat Hallam niet handelde of sprak in overeenstemming met XR-principes en waarden. De XR afdeling in het Verenigd Koninkrijk heeft verschillende extra verklaringen afgelegd over de mediaverschijning(en) van Hallam. Omdat er niet veel resonantie was bij Nederlandse media en we geen podium wilden creëren voor zijn uitingen (of voor de media om zijn provocerende uitspraken te herhalen), was er geen verdere verklaring namens XR NL. Ik ben me ervan bewust en begrijp volledig dat de meningen over deze aanpak verdeeld zijn.

We zijn geneigd te zeggen dat omdat “er geen leiders zijn”, wat Roger Hallam zei “niet representatief is voor onze beweging”. Hoewel ik zeker weet dat hij dat niet is, wordt hij momenteel als zodanig afgebeeld. Daarmee krijgen we de kans om te reageren en zijn ongevoelige woorden aan de kaak te stellen – die meer internationale media-aandacht hebben gekregen dan eerdere verklaringen van XR-rebellen over het klimaat en de ecologische crisis. Hallam is formeel geen leider binnen XR. Ik ook niet. Omdat de woorden van sommige mensen echter zwaarder wegen dan die van anderen, gebruik ik de verwarring over onze niet-hiërarchische beweging om een ​​verklaring af te leggen in mijn rol als nationale facilitator. Ik hoop dat je betekenis aan mijn woorden hecht, als je betekenis aan zijn woorden hechtte: Ik denk dat we het lijden van andere mensen niet moeten gebruiken als een strategie om aandacht te vragen voor de crisis waarin we ons vandaag bevinden, omdat het schadelijk is voor de overlevende familieleden en potentieel het verkeerde publiek aanspreekt. Bovendien zijn er genoeg voorbeelden van mensen die momenteel of binnenkort slachtoffer worden van de klimaat en de ecologische crisis. Het is niet nodig om te vergelijken of in superlatieven te spreken. Ik schrijf deze brief dan ook om onszelf eraan te herinneren dat er geen leiders zijn en dat wij allemaal samen beslissen over hoe deze beweging werkt en verder gaat. Ik ben nog steeds hoopvol over een inclusieve toekomst voor XR NL, maar het vereist een onderzoek naar de manier waarop we wereldwijde problemen met sociaal onrecht aanpakken. (Zullen we dat doen? Doe ik het?)

Mijn achtergrond in Conflict Studies en Mensenrechten trok me afgelopen zomer naar Extinction Rebellion. Na verschillende genociden te hebben bestudeerd, en daarmee de verschillende manieren van menselijke interactie, beslissingen en passiviteit die ze veroorzaken, beangstigt het wetenschappelijke bewijs over de ecologische en klimaatcrisis mij. Waarom? Omdat droogte, voedselschaarste en gedwongen migratie mensen doden en samenlevingen destabiliseren. Ik ben me bewust van de miljoenen mensen in het Globale Zuiden van de wereld die al zijn getroffen door het moedwillig apathische houding van onze overheden die continu en structureel prioriteit geven aan economische groei boven menselijk en ecologisch welzijn. Dit alleen zou voldoende moeten zijn om nu in actie te komen. Klimaatrechtvaardigheid staat gelijk aan sociale rechtvaardigheid in die zin. Er is echter nog iets dat me bang maakt en het is dichter bij huis. Ik vrees niet per se voor mijn eigen toekomst – omdat ik succesvol ontken dat deze crisis me snel zal raken. Ik ben uitstekend in het negeren van bewijsmateriaal over de aanhoudende waterstijging die een deel van Nederland zal doen overstromen, en laten we niet vergeten: ik ben een fysiek gezonde, witte vrouw met een universitair diploma. Ik kan veel van de beschermende vakjes afvinken. Dus wat heb ik te vrezen?

Ik vrees enorm voor de toekomst van kwetsbare mensen, voor gemarginaliseerde gemeenschappen, voor moslims, voor joden, voor mensen van kleur, voor LGBTQ + mensen, voor mensen die afhankelijk zijn van medische hulp; Ik maak me meer zorgen om deze mensen dan om anderen. Waarom? In de eerste plaats omdat ik betwijfel of onze regering hen (dus: ons) zal beschermen wanneer onze samenleving wordt gedestabiliseerd door de gevolgen van het klimaat en de ecologische crisis. Ten tweede, omdat moeilijke tijden sommigen samen brengt en beter voor elkaar doet zorgen, maar er ook anderen zijn die bang worden om het weinige (of het overvloedige) dat ze hebben te verliezen. Velen zoeken hun toevlucht in de voorrechten die ze hebben en kijken weg. Er zullen ook mensen zijn die zich machteloos voelen en als gevolg daarvan zullen proberen nieuwe manieren te vinden om hun leven, hun bezittingen, en hun land te beheersen.

Er zijn mensen die mensen van andere religies, andere etnische groepen, of andere seksuele oriëntatie de schuld zullen geven van de ellende die een falend systeem hen heeft aangedaan. Wanneer politieke partijen of organisaties angst en woede voeden tegen gemarginaliseerde gemeenschappen, zullen ze hun bange aanhang kunnen mobiliseren om historische gebeurtenissen te herhalen of waarvan we allemaal hebben gezegd: “Nooit meer”. We zien dit over de hele wereld gebeuren. Voor mijn Mastersciptie schreef ik over de genocide tegen de Yezidis in Irak, maar we zien het ook gebeuren met Rohingya in Myanmar en Uighurs in China. Dichter bij huis en in mijn eigen land kunnen we nu al objectief vaststellen dat sommigen van ons meer door de wet worden beschermd dan anderen. Dat de gevoelens van sommige mensen boven de pijn van anderen wordt gesteld. We zien dit in de normalisering van ontmenselijkende taal en van geweld, wanneer dit gebruikt wordt tegen zwarte en bruine mensen in Nederland.

Daarom is het niet alleen aanstootgevend en kwetsend om een ​​provocerende uitspraak te doen over de Holocaust. Het is buitengewoon onzorgvuldig om de klimaatcrisis te ‘vergelijken’ met een genocide, omdat dit een van de oorzaken van sociale ineenstorting vergelijkt met het mogelijke effect van sociale ineenstorting. Deze verklaring is niet bedoeld om de mensen te negeren die nu al lijden en sterven als gevolg van de huidige effecten van het klimaat en de ecologische crisis, veroorzaakt door een systeem dat economische groei voorrang geeft boven menselijk leven. We maken ons zorgen over de Guajajara in het Braziliaanse Amazonegebied, die gedood wordt in de oude bossen die ze proberen te beschermen tegen illegale houtkappers. We staan ​​in solidariteit met Somalische en Zuid-Sudanese mensen die hun leven en middelen van bestaan ​​verliezen als gevolg van de droogte en overstromingen veroorzaakt door ongekende weersomstandigheden. We staan ​naast de Ogoni-mensen uit Nigeria die nog steeds niet zijn gecompenseerd voor de olielekken van Shell waardoor hun land tot op de dag van vandaag onvruchtbaar is. We weten ook dat er nog steeds geen compensatie is geweest voor Ogoni-families die hun geliefden verloren toen hun staat ongeveer 1000 demonstranten doodde die demonstreerden tegen de uitbuiting van Shell. Nog eens 9 mensen werden geëxecuteerd na een showproces omdat ze kritisch waren over hun staat en onze Royal Dutch Shell, een echte nationale “trots”. De strijd voor klimaatrechtvaardigheid gaat over wereldwijde rechtvaardigheid.

Slachtofferschap hoeft niet te worden gemeten of vergeleken. Het vraagt erkenning, begrip, empathie, waarheid, een lerend vermogen en gemeenschapsvorming. We moeten zowel de ernst van het klimaat en de ecologische crisis, als ook verleden, huidige en toekomstige genociden erkennen, evenals huidige onrechtvaardigheden die mogelijk leiden tot (meer) geweld tegen gemarginaliseerde gemeenschappen. Het heeft geen zin om deze te vergelijken. In plaats daarvan moeten we samenkomen in solidariteit, elkaar in de ogen kijken en verklaren dat we bereid zijn om voor elkaar op te komen. Het vraagt ons solidair te blijven ondanks strategische verdeling door politici en media om ons te polariseren. We zullen de overleving van de een niet boven de andere stellen. We moeten dijken van empathie en moed bouwen om de vloed van angst tegen te houden. Dit is waarom ik bij XR ben: Om in het gezelschap te zijn van mensen die ondanks al het slechte in onszelf en al het slechte dat er is: alle verleden, huidige en de toekomstige ellende, elkaar nog steeds beloven om meer dan hun best te doen om alle wezens te beschermen, zelfs als de schade die eraan komt, hen (nog) niet meteen zal raken. Er is weinig tijd over. We moeten elkaar beschermen en dus: deze planeet beschermen. Als we nu niet handelen, wanneer dan? Als wij het niet doen, wie dan wel?

 

Met liefde, woede en respect,

Anna Salden

Nationale facilitator

Extinction Rebellion Nederland