Op 1 september begon de Septemberrebellie met een gezamenlijke demonstratie met Fridays for Future en Jongeren Millieu Actief bij de Hofvijver in Den Haag. Jelle de Graaf sprak namens Extinction Rebellion. Lees hier zijn volledige speech terug.

Den Haag, 1 september 2020.

Mijn naam is Jelle de Graaf. Ik ben 31 jaar oud. En ik ben bang.

Ik ben geboren in 1989, het jaar dat de Berlijnse muur viel, de Koude Oorlog eindigde en Francis Fukuyama het einde van de geschiedenis uitriep. In mijn jeugd werd me voorgehouden dat alle problemen in de wereld vanzelf zouden verdwijnen. Een beter milieu begint bij jezelf, dat idee. Maar een beter milieu begint niet bij jezelf. Een beter milieu begint bij systeemverandering.

Het is duidelijk dat de problemen de afgelopen 31 jaar niet vanzelf zijn verdwenen.

Ik ben bang.

De planeet is door menselijk toedoen al een graad opgewarmd. En als we doorgaan zoals we bezig zijn warmt de aarde zelfs met 5 á 6 graden op. We stevenen af op een grotendeels onbewoonbare planeet.

Natuurlijk ben ik bang.

Als ik naar het journaal kijk zie ik een pandemie die mede is veroorzaakt door grootschalige ontbossing. Dan zie ik droogte, bosbranden, smeltende gletsjers en overstromingen. Maar wat ik niet zie is nog veel enger.

Ik zie géén journalisten die uitleggen waarom dit extreme weer voorkomt.

Ik zie géén politici die de ernst van de klimaat- en ecologische crisis erkennen en al helemaal geen politici die ernaar handelen.

Dat maakt me het allerbangst.

Met open ogen lopen we de afgrond in.

Wanneer de mensheid terugkijkt op dit moment in de geschiedenis, is dat dan wat ze zal zien? Het onvermogen van de politiek om onze planeet te beschermen?

Of… ziet ze ons?

De jongeren die staken – voor de toekomst die jullie ouders en leraren je afpakken?

De inheemse volkeren die 80 procent van de biodiversiteit op onze planeet bewaken?

De rebellen die in opstand komen tegen een overheid die niet in staat is haar eigen bevolking te beschermen?

Is dit het moment waarop de mensheid met open ogen de afgrond inloopt? Of overwinnen we onze angst, komen we het gevaar onder ogen en komen we in opstand?

Blijven we polderen tot het water aan onze lippen staat?

Nee, we eisen een burgerberaad!

De politiek heeft laten zien niet in staat te zijn de klimaat- en ecologische crisis te bestrijden. Daarom komen we in opstand met de Septemberrebellie en eisen we een burgerberaad voor een eerlijk klimaatbeleid. In een burgerberaad wordt een groep mensen geloot die een afspiegeling vormt van de hele samenleving. En wat blijkt?

Als je gewone mensen naar de experts laat luisteren, en dan met elkaar in gesprek laat gaan maken ze veel steviger, realistischer en eerlijker klimaatbeleid dan onze politici ooit zouden aandurven.

Het recente Franse burgerberaad over het klimaat is het bewijs.

Ja, ik ben bang. Ik sta te beven als ik denk aan de ecosystemen die instorten, de mensen die nu al sterven door de klimaat- en ecologische crisis, de levens die nog verloren zullen gaan.

Maar de angst die ik voel, de angst die we allemaal voelen mag niet veranderen in onmacht. Daarvoor is de uitdaging te immens. Dit moment te belangrijk. Onze verantwoordelijkheid te groot.

Ik ben bang, maar ik ben niet zonder hoop. Mila zei eerder vandaag dat we ons in de zwartste bladzijde in onze geschiedenis bevinden. Maar “Ons lot wordt gevormd van binnenuit, nooit van buitenaf.” Het is in de donkerste tijden dat mensen laten zien tot welke liefde, veerkracht en menselijkheid ze in staat zijn.

Ik ben bang, maar we zijn niet alleen. Inheemse volkeren strijden al eeuwen tegen de vernietiging van hun leefwereld. Wetenschappers waarschuwen al decennia voor de gevolgen van klimaatverandering. En vandaag blokkeren in Engeland duizenden rebellen het parlement om de politiek op te roepen tot actie.

We staan hier doordrongen van de ernst van de klimaat- en ecologische crisis, gedragen door hoop in de mensheid en gesteund door onze bondgenoten.

Het enige wat we nu hoeven te doen, is te DOEN!