Op de heetste dag in de geschiedenis sprak  ‘Moeder Aarde’ in een creatieve performance de Traanrede uit, want de staat van het klimaat is om te janken. Lees hier de volledige tekst terug.

15 september 2020, Den Haag

Aardgenoten, landgenoten, lotgenoten,

Velen van u maken zich zorgen, en terecht. U voelt zich bedreigd, in het nauw gedreven en machteloos, afhankelijk van een krachtenspel waar u geen invloed op hebt. En dat is ook zo.

Dat is zo. En dat is verschrikkelijk.

41 jaar geleden kwamen de politieke leiders van de mens, waarmee u samen deze planeet bewoont, voor het eerst samen om het te hebben over het klimaat en de ecologie. De afgelopen 25 jaar doen ze dit zelfs op jaarlijkse basis.

Maar gezien de resultaten, lijkt het overleggen en confereren van deze mensenleiders nooit als doel te hebben gehad om de desastreuze gevolgen van hun levenswijze voor het klimaat in te perken. Want laten we eerlijk zijn; de snelheid waarmee uw leefomgeving wordt vernietigd, is sindsdien alleen maar toegenomen.

Mijn huidige toestand is om te huilen.

Ik zie uw tranen, ik voel uw pijn, maar wees nu stil.

De grondstoffen, die zich gedurende miljoenen jaren in mijn schoot hebben gevormd, worden in een verwoestend tempo opgebruikt. De mensheid lijdt aan een fossielebrandstofverslaving. Ze zal moeten afkicken.

Dat wij van al van zoveel dieren en planten afscheid hebben moeten nemen en dat er nog vele met uitsterven worden bedreigd, dwingt mij te spreken van de zesde massa extinctie.

In Nederland is nog maar 15 procent van de oorspronkelijke biodiversiteit over. Groeiende monoculturen, intensieve veehouderij en visserij zijn ervoor in de plaats gekomen.

Slechts 4 procent van de zoogdieren leeft in het wild, de rest leeft  in een hok, kweekbak of schuur. Om voedsel voor deze opgesloten dieren te kunnen produceren, worden de leefgebieden van vrije dieren, kleine boeren en inheemse bevolkingen onherstelbaar vernietigd.

De geleidelijkheid van de effecten maakt klimaatverandering ongrijpbaar, maar de vaart waarmee we op de kantelpunten afstormen, is nog veel ongrijpbaarder, verraderlijker, gevaarlijk, want nadat deze onomkeerbare kettingreacties in gang zijn gezet, is er geen weg meer terug.

Extreme stormen en droogtes, overstromingen en hittegolven, afbrokkelende ijsmassa’s en wegkwijnende gletsjers. Record na record wordt verbroken.

Ik sta in de fik, van Siberie tot Brazilie, en ben door menselijk toedoen al meer dan 1 graad opgewarmd, wat misschien weinig lijkt, maar veel is.

De laatste prognoses gaan al tot een opwarming van 5 à 6 graden aan het eind van de eeuw.

Ik zal wel blijven bestaan. Maar niet langer bewoonbaar.

Droog uw tranen, ze zullen mij niet blussen.

Slechts 5% van de menselijke bevolking, beheert 80 procent van de biodiversiteit. Zij, die door de rest van de mensen als minderwaardig werden gezien omdat hun levenswijzen niet pasten in het patroon van economisch gewin, strijden al decennia lang aan de frontlinies tegen de vernietiging van de natuur. Een groot deel van deze inheemse volken leven al duizenden jaren met respect voor en in balans met de natuur. Ze hebben kennis op dat gebied die onschatbaar is voor de veranderingen die noodzakelijk zijn. We moeten naar hen luisteren.

De mens heeft recentelijk bewezen in staat te zijn te veranderen. Het roer radicaal om te kunnen gooien als haar gezondheid in het geding is.

De pandemie heeft de mens bovendien laten zien dat de natuur kan herstellen, wanneer met rust gelaten. Hoe snel de witte toppen van Himalaya weer te zien waren, hoe schoon de wateren en de luchten boven de steden. Hoe mooi een heldere sterrenhemel.

Pijnlijk is het te zien dat in deze pandemie voor vele mensenleiders de prioriteit ligt bij het vliegend houden van de vliegtuigen, het naar zich toe trekken van macht en het ‘redden’ van een destructief economisch systeem.

De uitputting van mijn bronnen en de verandering van mijn klimaat is al decennia gaande en zal vele malen ingrijpender zijn dan de pandemie. En elk jaar worden de vooruitzichten somberder. Politici blijven hangen in besluiteloosheid, geremd door specifieke financieel-economische belangen, angst om niet herkozen te worden of door de lobby van grote bedrijven.

Hun meeste basale verantwoordelijkheid vervullen ze niet: het beschermen van de bevolking.

En dat terwijl er in dit land grote consensus is over de ernst van de klimaat- en ecologische crisis en de noodzaak die te bestrijden.

Op deze rijke strakgetrokken delta ziet 69 procent van het mensenvolk de klimaatcrisis als één van de grootste bedreigingen voor de planeet. Het is niet de bevolking die bang is om actie te ondernemen, maar de politiek.

Het is te laat om bang te zijn.

Maar er is een oplossing,

Een simpel idee, om de politieke impasse te doorbreken.

Waarbij de politieke orde een stapje opzij zet, en de gewone mens, de gelegenheid krijgt, om goed geïnformeerd, samen, beslissingen te nemen.

Het burgerberaad.

Laat me dit toe lichten:

De leden van het burgerberaad worden door loting gekozen en vormen een rechtvaardige afspiegeling van de samenleving. De privileges die kleur, geslacht, leeftijd, plaats van geboorte, sociale achtergrond en vermogen met zich meebrengen, worden gepasseerd. En het zijn niet langer de lobbies die politieke beslissingen kunnen forceren.

De leden van het burgerberaad krijgen het politieke mandaat om zelf experts uit te nodigen en te horen. Zo kunnen ze goed geïnformeerd tot eerlijke en sociaal rechtvaardige maatregelen komen ter bestrijding van de klimaatcrisis.

Het burgerberaad voor het klimaat georganiseerd door het mensenvolk in Frankrijk laat zien dat het werkt.

Daar komt een referendum over het opnemen van het bestrijden van de klimaatcrisis in de grondwet. Er komt een referendum over het strafbaar maken van ecocide. En 146 vergaande maatregelen worden direct overgenomen door de Franse regering.

De klimaat- en ecologische crisis zullen niet met één burgerberaad worden opgelost, maar het is een manier om de partij-politieke impasse te doorbreken en een weg in te slaan waarbij de bevolking deelneemt aan de beslissingen om deze kostbare aarde leefbaar te houden voor volgende generaties.

Want hoeveel tijd hebben we nog? 5, 10, 15 jaar?

Het is de hoogste tijd dat de Nederlandse politiek zich committeert aan een rechtvaardig en krachtig klimaatbeleid. Dat vergt moeilijke beslissingen. Waarschijnlijk de moeilijkste beslissingen van deze eeuw. Maar politici hoeven die beslissingen niet alleen te maken. Laat de bevolking de politiek helpen. Nu het nog kan.

Help

HELP

HELP MIJ nu, nu het nog kan.

Help het leven overleven.